Bu Çağda yaşamak

Bu Çağda yaşamak

Bu çağda yaşamanın yorgunluğu var 
Bedenimde ruhumda bakışlarımda 
Bazen bir çocuk olsam diyorum 
Ya da bir kuş olsam süzülsem göklerde 
Zaman bir dursa diyorum bir süreliğine 
Herkes bir yavaşlasa olup bitenleri 
Dünyada ne kadar sesiz çığlıklar olduğunu 
Fark ederlermi hiç yere kıyılan canları 
Ve ya annesiz kalan çocukları görebilirlermi 
Hayatın ve insanlığın varcağı yerin 
Bir muamma olduğunu bilebilirlermi 
Yavaşlayıp kendine dönmeyen 
İnsanlığı uyandırmak mümkünmüydü
Bu çağda yaşamanın verdiği hüzünle 
Dalıyorum yaşanılır bir dünya özlemiyle
Dışarda mahşeri bir kalabalık 
Başımı gökyüzüne çeviriyorum 
Sonra kalablığın  ortasında 
Buluyorum kendimi gözlerim nemli 
Herkesin herkesleştiği kendi gibi olmadığı 
Dillerin yalana dolandığı bir çağ bu çağ 
Aralarına karşıp kaybolmaktan korkuyorum
Hiç bir söz etmeden telaşlı adımlarla 
Geçip gidiyorum gözlerim nemli 
Arkama bakmaktan korkuyorum 
Gökyüzüne bakıyorum içim yangın yeri 
Geçici ne çok şeye bağlandılar 
Bu çağda yaşamanın hüznü 
Sarıyor bütün benliğimi gitmek  istiyorum 
İnsanlığın bir selle kapılıp kaybulmayacağı 
Bir coğrafya varmıydı var olabilir miydi

                        Aycan Yüztaş