ÖMÜR EKSİLİYOR ...

Hayatla bir bütün olabilmek bazen bir hayli zordur..
Hayat bencildir bazen.

Hep kendi sectigi yerden devam edelim ister.
Hayata yetişirken kimi zaman kendimizi unutuyoruz.

Kendine yetişememek desek daha yerinde olur sanırım.

Herkese ve herşeye  bir hayli yetişir insan.
İşine gücüne,dostluklarına,ailesine..

Ama rota kendimize çevrilince bi yerlerdeki tıkanıklığı hiç görmeyiz. Iç sesimizle hesaplaşabilmenin yoğurulmuş kaygısı benliğimizi tehdit eder çoğu zaman.

Bastırılmış ve üzeri örtülmüş duygulara karşı yaklaşamaz yüreğimiz.
Yeri geliyor hüzünlerimizi bile bastırıyoruz.

Oysa eksik olan parçamız misali yüreğimizin olgunlaşmış meyvesidir hüzünler..

Nitekim bizler bazen hayatın olgun meyvesini yemektense bir köşeye sıkıştırılmış duygularımızla devam ediyoruz yolumuza. Dolayısıyla sadece ömür eskitiyoruz hayata.

Yüreğimize bir devinim yaratmadıkça eskittigimiz ömrün birer yolcularıyız, hizmetimizi tamamlayıp gideceğiz..
Hayatı yaşamakla, ömrümüzü eksiitmek bir hayli farklı şeyler işte...

Şuana kadar kalemin ucundan akıp giden cümleler gibi, hayatta eksiyor ve eksiliyor.
Kimi zaman mutlu,
Kimi zaman umutlu, 
Kimi zaman mutsuz ve umutsuz, çünkü yaşanacak ne yaşanıyorsa işte o bizim kaderimiz, alın yazımızdır.
Siz değerli okuyucularıma ise, hayatı daima mutlu, umutlu, sağlıklı günlerle eskitmeniz ve eksiltmeniz temennisiyle kalın sağlıcakla diyorum...

Tülay Çallı