YAŞAMAK...

Ayak izini bırakırken hüzünler maziye,
Sinsice adımlıyordu gecenin içinde
Yalnızlık!...
Kederin sararttığı takvim yaprakları savrulurken geçmişten,
Omuza gelip konuyordu acısı.
Gecenin kara perdesi inerken maziye,
Bölük pörçük uyku artıkları ile yetinen
Uykusuz gözlerde.

Ve...
Bir tan yeri kızıllığı iniyor yavaş yavaş
Gün sancısını çekerken...
Gecenin ayazı,
Yalnızların avazı eriyor,
Güneşin ılık sıcaklığında.
Kızıllık yerini aydınlığa bırakırken,
Umudun mavisine boyanıyor dünya.
Yalnızlık ağır yükünü indiriyor omuzlardan.
Bir yaşam telaşı yüklüyor yerine.
Yaşamaktır umudun adı...
Taşımaktır sevgiyi yürekte,
Tebessümü gözlerde,
Umudum olsun her doğan gün diyerek;
Bir yaşam kavgasına,
Nara atmaktır sevinçle...

Hey hayat!
Bak bende burdayım demektir yaşamak.
Bende varım bu savaşta.
Papatyalara göz kırparak,
Çiçeklerden buse toplamak çapkınca.
Buradayım bende varım diyerek
Haykırmaktır varlığını.

Ve...
Bende varım diyorum!
Kör kurşunlardan kurtulmuş gülüşlerimi,
Adıyorum dünyaya...
Hayatın nabzına umut enjekte ederek,
Sahit tutuyorum insanları davama.

Yaşamak;
Umudun nabzını tutarak,
Cilveleşmektir dünyayla...

Yaşamaktır umudun adı...
Taşımaktır sevgiyi yürekte,
Tebessümü gözlerde,
Umudum olsun her doğan gün diyorum!
Bu yaşam kavgasında...
Sevinçle nârâ atıyorum!
Ve bende...
Bende! varım diyorum!..

Meryem AKIN