BU ŞEHİR

Doğdum, büyüdüm amma asla huzur vermedi
Yüreğimin köşkünde var olmadı bu şehir
Efkar narıyla yakan zalimleri yermedi
Namertlere ahuzar, dar olmadı bu şehir

Hayalim çalınırken bakmadı göz yaşıma
Umudum kırılırken keder kattı aşıma
Türlü türlü çileyi açarlarken başıma
Gönül kalem yıkıldı, sur olmadı bu şehir

Mutluluk talebime daha diyorken erken
Yaşım kemale erdi, çocukluk gençlik derken
Boynumda dert yüküyle bir meçhule giderken
Ele yar oldu, bana yar olmadı bu şehir

Durmuş Tunacık