Yaşama dair umutlara merhaba demenin adıdır hayat.
Doğduğumuzda yüksek sesli ağlamamıza, yaşamına dahil olduğumuz insanların sevinç çığlıkları eşlik eder ama vedamızda sessiz kalan sadece biz oluruz.
Gürültü yaparak girdiğimiz yaşamlara kendi sessizliğimizi miras bırakırız.
Ölüm ille de toprak altına girmek değil ölüm bedene gömülmek, kalpte yakılmaktır.
Ölümlerin en acı veren şekli de bu olmalı.
Dram sadece ölene ait, yas bedene sıkışmış, gözyaşı yalnızca seni ıslatır. Herkes dinler seni, herkes bir çözüm yolu, herkes arabuluculuk teklif eder. Kabrin ile sen arasında köprü olmak isterler. Nereye gömüldüğün değil nerede yakıldığın asıl sorundur.
Küllerinden yeni seni yaratamazsın, bir anka olamazsın veya mermere suret veren resim heykel sanatçısı. Sen ruhunu kaybetmişken başka nesnelere ruh verme cüretin olamaz.
Yeni bedenler senin dergahın olamaz, belki cüret eder kapı çalarsın ama orası sana çok yabancıdır.
Tanıdık bir ses, bir beden, bir nefes ararsın ama misafir olduğunu anlamak için suretini bile hatırlaman yeter. Sen artık ironik bir ruhun melankolik arka bahçesi olmuşsun ki o bahçeye çiçek bile ekilemez.
Sen artık acı dağıtan bir virüs sayılırsın ve senden sonraki tufanlar aklına bile gelmez.
Seni olgunlaştıran, karşındaki insanı mutlu etmeyi öğreten, beraber yapılan sahanda yumurtayı ziyafet kabul ettiren kişi, veda sonrası seni insanlığın baş belası olarak ortaya sürer. Farkında bile olmadan mezarlar kazar kişileri kendi ruhlarına gömersin.
Artık herkes bu dramı yaymaya başlar ama senin aklında olan senden başka hiç kimse değildir. Çünkü sen hislerini içine damlatan, bedenini olmadık bireylere peşkeş çeken fahişe olmuşsundur. Hüznün yerini unutma telaşı aldıkça, bu telaş seni kirletir ve santim santim çürürsün…
Ayrılığın asaleti, bedenin zarafeti hep baki kalmalı. Belki bir gün seni kalbine gömen sana yeni bir yaşam hakkı tanır. Bu hak geldiğinde kirlenmemiş ol ki kusurun ne olursa olsun kirlenmemek en büyük mükafatın olsun…
Sadık Bayram
